Phoenix in the Rain!

عجیبه... احساس بدی دارم... یه احساس خیلی بد... یه احساس بد عجیب... احساس کسی که دونه یه گل کمیاب رو تو یه گلدون کوچیک بزرگ کرده... با اشک چشم... شب و روز... شب با فکر گلی که قراره دربیاد خوابیده و صبح چششو که باز می‌کنه اون گلدون اولین چیزیه که می‌بینه... فکر گل زندگیشه... جوونه که می‌زنه دل تو دلش نیست... تو پوستش جا نمی‌شه... و یه روز تلخ، یه روز که یه سینه‌سرخ خوش آب و رنگ اومده لب پنجره، خودش، با دست خودش گلدون کوچولو رو می‌گیره جلوی سینه‌سرخ... خود خودش... گلدونی که توش یه جوونه نحیف و ظریفه... سینه سرخ یه نگاه به جوونه می‌کنه و یه نگاه به صورت اون... بعد به یه چشم به هم‌زدن جلوی چشاش جوونه رو با قساوت تمام از بیخ می‌کشه بیرون و ... فرت... قورتش می‌ده... خیلی اروم و بی خیال... یه نگاه هم می‌کنه تو چشای باغبون ما که داره تو حدقه می‌لرزه و اشکی که آروم می‌آد و پر می‌کنه کاسه چششو... اشکه تپ تپ داره می‌چکه رو زمین و اون هنوز مبهوت داره نگاه می‌کنه به جایی که تا چند لحظه پیش اون سینه‌سرخه نشسته بود...

خودش... با دستای خودش... این از همه دردناکتره...

آخ که چقدر این شب کند می‌گذره..