Phoenix in the Rain!

کلی یاد برادر شروین عزیز افتادیم. همان موجود صد و نمی‌دانم بیست، سی کیلویی ملوس که در شرکت، در ایران، در ایام جوانی‌مان، همیشه در ساعت اداری و جلوی روی رئیس با هم «فیفا فوتبال منیجر» بازی می‌کردیم. که عاشق حقیقی تیم برتون بود. برادر تیم را می‌پرستید. ادوارد دست قیچی را و کابوس قبل از کریسمس را. همواره برای ما لکچرهای طولانی می‌داد اندر باب فانتزی در کارتون، در انیمیشن و در سینما. اندر باب فرار از دنیای واقعی، از واقعیت. اندر باب شکستن چارچوب‌های متداول و خلق چیزهای متفاوت. جای شما و برادر شروین بسیار خالی، رفتیم و دیدیم این «سویینی تاد» جناب تیم برتون را. همان قدر که از آن تبلیغات بند تنبانی «چارلی ویلسون’ز وار» بدمان آمد از این خوشمان آمد. [می‌دانید که، ما کلا همیشه باید به همه ثابت کنیم که آدم متفاوتی هستیم و با بقیه فرق می‌کنیم.] این جماعتی که ما باهاشان رفتیم سینما، نمی‌دانیم از چی‌چی یک سری تبلیغات دم انتخاباتی و یک سری مزخرفات ما خیلی خوب و صلح‌جو هستیم و ما جهان را از شر کمونیسم راحت کردیم و اگر ما نبودیم این کمونیستهای بی‌دین الان دهان همه‌تان [این همه‌تان فرق میکند با آن همه‌تان] را سرویس کرده بودند «چارلی ویلسون’ز وار» خوششان آمده بود. وای ما مور‌مورمان می‌شد از این همه مزخرف. [البته آن خانم‌های منشی را که دوست داشتیم قطعا!] حالا آنها هم مورمورشان می‌شد از پی‌در‌پی سر بریدن‌های جناب سویینی تاد عزیز. جای آقای شروین واقعا خالی. یادمان هست چه حالی می‌کرد با کارتونهای ژاپنی که خشونت درشان موج می‌زد. که خون داشت. مرگ داشت. که تلخ بود. خون می‌پاشید توی صورت کاراکتر کارتون. آن صحنه‌های خشونت بار در سویینی تاد را نمی‌شد ببینیم یادش نیفتیم. می‌دانید ما کجایش را بیشتر از همه دوست داشتیم؟ آنجا که آن خانم [که در فایت کلاب هم بود، با همین گریم و قیافه] دارد آینده خودش و آقای تاد را تجسم می‌کند که خوشبخت می‌شوند، و چه و چه می‌شوند و ازدواج می‌کنند و آقای تاد حتی در خیال‌پردازیهای این خانم هم بد_‌اخلاق است. اخموست. دلش با او نیست، هرچند که در رویا تن می‌دهد به وصلت. خلاصه اینکه حتما بروید ببینید این باز‌سازی موزیکال زیبا را. فقط سر شام نه!